Het is alweer even geleden dat ik nog een berichtje de wereld heb ingestuurd. Dat komt natuurlijk doordat ook hier in Madrid de examentijd was aangebroken. Ondertussen ben ik daar sinds donderdag vanaf en weet reeds dat ik voor vier van de zes vakken geslaagd ben. “Oei, voor twee gebuisd” denken nu sommigen onder jullie, maar geen nood ik heb gewoon voor twee vakken nog geen cijfer gekregen. Dat gaat hier namelijk wat anders dan in Leuven: de punten worden uitgehangen buiten het leslokaal of op internet gezet van zodra de prof klaar is met verbeteren, waardoor ze dus druppelsgewijs toestromen en niet allen op één dag worden onthuld.
Zo'n vier en een half uur na mijn laatste examen stond ik – na het hoognodige kuisen van mijn kot en knippen van het haar van een kotgenoot (jaja u leest het goed: zeer handige Lex heeft iemands haar geknipt :p) – al op de luchthaven om Leen, Puk en Steffie te ontvangen. Zo kon ik meteen van de concentratie een schitterende minivakantie in stappen. Ik was ontzettend blij dat ze hier waren en zij ook, denk ik. We hebben veel van Madrid gezien – met grote vermoeidheid tot gevolg – en het was prachtig weer (behalve zondag toen de stad en ik treurden over hun vertrek).
Sinds maandag roept de plicht alweer, want een lesvrije week na de examens kennen ze hier niet. Ben dus nu volop bezig vakken te kiezen, met een vol lessenrooster en aanhoudende vermoeidheid tot gevolg. Het is echter de moeite waard, want wil me geen twee maal aan dezelfde steen stoten en na een maand merken dat bepaalde vakken echt moeilijk en niet zo interessant zijn. Ik ga dus nu voluit voor mijn stokpaardje, de hedendaagse geschiedenis, en vraag meteen aan de Spanjaarden wat zoal de ronde doet over het vak en de prof. Met de contacten met Spanjaarden lijkt het trouwens beter te gaan dan vorig semester, zeker met diegenen waarmee ik toen ook les had. Hopelijk slaag ik er in de komende vier maanden toch nog in wat te infiltreren :).
De hamerende bovenbuur klopt ondertussen mijn schrijfinspiratie eruit, dus ga ik het hierbij laten. Nog twee en een half uur en dan 100 Montaditos, moet er nog even opnieuw aan wennen geen boeken te hebben die erom schreeuwen gelezen te worden. Al zal tegen dat dat zo ver is, waarschijnlijk ook het geschreeuw al opnieuw klinken...
Tot binnenkort!
